Οι μητέρες του βασικού νόμου: ο αγώνας τους για την ισότητα σήμερα

Οι μητέρες του βασικού νόμου: ο αγώνας τους για την ισότητα σήμερα

Η έκθεση "Οι μητέρες του βασικού νόμου" στο District House Euskirchen αναγνωρίζει τη σημαντική δέσμευση τεσσάρων γυναικών που έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη διατύπωση του άρθρου 3, παράγραφος 2 του βασικού νόμου. Ο περιφερειακός διαχειριστής Markus Ramers άνοιξε την εκδήλωση, όπου υπογράμμισε το ρόλο της Elisabeth Selbert, της Frieda Nadig, της Helene Weber και της Helene Wessel. Αυτοί οι πρωτοπόροι πολέμησαν για το γεγονός ότι η ισότητα των ανδρών και των γυναικών ήταν νομικά αγκυροβολημένη. Το άρθρο τέθηκε σε ισχύ στις 24 Μαρτίου 1949 και αποτελεί κεντρική συνιστώσα του γερμανικού συντάγματος από τότε, ακόμη και αν η πραγματικότητα της ισότητας στην κοινωνία τότε, όπως σήμερα, συχνά παρέμεινε πίσω από τις νομικές απαιτήσεις. Σύμφωνα με το ksta.de , η ισότητα στην πολιτική περιοχή παραμένει μια πρόκληση στο bundag. Οι γυναίκες στο Bundestag είναι περίπου 32% και σε κοινοτικά κοινοβούλια ακόμη και μόνο 27%. Επιπλέον, το ποσοστό των γυναικών στα δημοτικά γραφεία είναι περίπου 9%.

Η έκθεση, η οποία μπορεί να επισκεφθεί μέχρι τις 6 Ιουνίου 2025 κατά τη διάρκεια των τακτικών χρόνων έναρξης του περιφερειακού σπιτιού, όχι μόνο μνημονεύει την ιστορική επιτυχία, αλλά αποτελεί επίσης έκκληση για μεγαλύτερη ορατότητα και συμμετοχή των γυναικών στην κοινωνία. Ο Ramers υπογραμμίζει ότι είναι σημαντικό να μεταφέρουμε το θάρρος και τη δέσμευση αυτών των γυναικών σήμερα. Συγκεκριμένα, τα στατιστικά στοιχεία στην περιοχή Euskirchen δείχνουν πόσο χώρο παραμένει για βελτίωση: μόνο 10 από τα 54 μέλη του περιφερειακού συμβουλίου είναι γυναίκες και μόνο 3 δήμαρχοι είναι διαθέσιμοι στις 11 πόλεις και τους δήμους της περιοχής.

Οι μητέρες του βασικού νόμου

Το άρθρο της ισότητας, το οποίο ήταν ομόφωνα αποδεκτό από το Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο στις 18 Ιανουαρίου 1949, ήταν το αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων και αγώνων για τις γυναίκες στη μετα -War. Τα μέλη του Συμβουλίου έπρεπε να ασχοληθούν με τις κληρονομιές μιας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, στις οποίες οι γυναίκες είχαν θεωρητικά ίσα δικαιώματα, αλλά ήταν μαζικά μειονεκτούντες στην πράξη. Πριν από την υιοθέτηση του βασικού νόμου, οι γυναίκες χρειάζονται, για παράδειγμα, τη συγκατάθεση του συζύγου τους για να εργαστούν ή να ανοίξουν λογαριασμό. Αυτή η ιστορική κληρονομιά δείχνει πόσο σημαντικό ήταν το έργο των Selbert, Nadig, Weber και Wessel, οι οποίοι όχι μόνο διατύπωσαν το άρθρο της ισότητας, αλλά και αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των μητέρων και των παράνομων παιδιών. Σύμφωνα με το geo.de , αυτές οι γυναίκες απαίτησαν νομικά αγκυροβολημένη ισότητα των πληρωμών, αλλά αυτή η αξίωση δεν έχει δεχθεί.

Ο αγώνας για την ισότητα χτύπησε τις δεκαετίες. Ο Selbert ήταν μια από τις κρίσιμες ψήφους για τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου, ενώ η πλήρης εφαρμογή της ισότητας συχνά λαχταρούσε. Μόλις το 1977 ακολούθησε μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση του γάμου και του οικογενειακού δικαίου, η οποία έλαβε καλύτερα υπόψη την απαίτηση ισότητας. Η καθυστερημένη κατάργηση της SO -που ονομάζεται "παράγραφος υπακοής" το 1957 είναι ένα άλλο παράδειγμα για το πόσο μακρά ήταν η διαδικασία να περάσει από τα δικαιώματα των γυναικών στη Γερμανία.

Τρέχουσες προκλήσεις

Παρά το νομικό πλαίσιο, η ισότητα των φύλων παραμένει ένας ευρύς προορισμός σε πολλούς τομείς της ζωής. Η αύξηση του ποσοστού των γυναικείων βουλευτών εξακολουθεί να αποτελεί επείγον θέμα. Αυτές οι παρατηρήσεις υπογραμμίζουν ότι το έργο των «μητέρων του βασικού νόμου» έθεσε μια βάση, αλλά ότι η κοινωνική πραγματικότητα απέχει πολύ από το ίδιο επίπεδο. Είναι σημαντικό να λάβετε την κλήση για περισσότερη δικαιοσύνη και ορατότητα στην ισότητα. Σε εκ των υστέρων, αναδρομικά για τις τελευταίες δεκαετίες, μπορεί να βρεθεί ότι τα επιτεύγματα του γυναικείου κινήματος δεν είναι φυσικά θέμα. Πολύ συχνά η νόμιμη πρόοδος δεν συνοδεύεται από κοινωνική αλλαγή. Η έκθεση "Οι μητέρες του βασικού νόμου" δείχνει εντυπωσιακά πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπιστεί η ιστορία για να κυριαρχήσει τις προκλήσεις του παρόντος. Τελικά, παραμένει το καθήκον κάθε γενιάς να προωθήσει ενεργά το όραμα της ισότητας προκειμένου να μετατρέψει τελικά την υπόσχεση του 1949 στην πραγματικότητα.