Kassel herdenkt dwangarbeiders: zware schaduwen van de geschiedenis blijven bestaan

Kassel herdenkt dwangarbeiders: zware schaduwen van de geschiedenis blijven bestaan

Op 7 April 2025 vond een belangrijk evenement plaats in Kassel, dat deed denken aan het einde van de Tweede Wereldoorlog en de bijbehorende wreedheden. De Amerikaanse consul -generaal Brian Heath uit Frankfurt was een eregast en herinnerde zich het tragische lot van de 79 dwangarbeiders, die kort voor de Amerikaanse troepen werden neergeschoten door de Gestapo in Kassel. Heath benadrukte het voortdurende partnerschap tussen de Verenigde Staten en Duitsland, dat 80 jaar geleden werd opgericht.

In een videoboodschap sprak Michèle Lutz, de burgemeester van Kassel's Franse partner City Mulhouse, over het belang van Europese waarden. Ze waarschuwde voor waakzaamheid, vooral met betrekking tot de nieuwste verkiezingsresultaten in Duitsland en Frankrijk. Hedendaagse getuige Wolfgang Boczkowski beschreef het evenement op dat moment vanuit zijn perspectief. Historicus Dr. Dietfrid Krause-Vilmar en Gunnar Richter, voorheen hoofd van het Breitenau Concentration Camp Memorial, bespraken de laatste dagen van de oorlog in Kassel en de volgende ontwikkelingen.

geheugen en waarschuwing

Hij noemde Elisabeth Selbert, eredoctoraat en advocaat, als een belangrijke deelnemer aan de basiswet. Hij benadrukte ook de documenta als een symbool van culturele hervatten in Kassel. Het jeugdkoor van de nieuwe apostolische kerk Kassel-Korbach onder leiding van Steffen Haus en kerkmuziekdirecteur Eckhard Manz op het orgel.

De dwangarbeid in Kassel

Gedwongen arbeid speelde een cruciale rol in de oorlogseconomie van het Derde Rijk. Henschel & Sohn was een van de grootste bedrijven in Kassel die gedwongen arbeiders in dienst hadden. Terwijl het aantal dwangarbeiders aan het begin van de oorlog naar minder dan 2000 daalde, steeg dit aantal tot 22.000 van 1943 tot het einde van de oorlog. De levensomstandigheden van de dwangarbeiders waren onmenselijk, ze leden aan "prestatievoeding" en ontvingen slechts zoveel voedsel als het management het beschouwde.

Gedwongen arbeiders werkten vaak tot 60 uur per week, soms ook op zondag. Haar loon fluctueerde tussen 20 en 70 pfennigs, waarbij Sovjet -dwangarbeiders de laagste lonen kregen. De hygiënische omstandigheden in de kampen waren catastrofaal. Ziekten verspreiden zich enigszins en de slaapplaatsen waren overvol en onverwarmd.

Van brute terroristische praktijken werden de operaties elke dag beïnvloed door de dwangarbeiders. Ze waren bijna volledig hulpeloos en mochten hun kampen niet verlaten zonder gewapende begeleiding. Sovjet -dwangarbeid leed vooral aan de moeilijkste omstandigheden en ontving de minste zorg.

De werving van dwangarbeiders vond plaats uit aangevallen landen, en ongeveer zes miljoen burgerseddende arbeiders werkten in augustus 1944 in het Duitse Reich. Deze praktijk werd verslagen door het constante repressieapparaat van Wehrmacht, politiediensten en SS.

Slechts lang na het einde van de oorlog, 65 jaar later, werd het debat over compensatie voor de slachtoffers van het Nazi -verplichte werk gestart. De stichting "Memory, Responsibility and Future" betaalde ongeveer 4,7 miljard euro tot 1,7 miljoen overlevenden. Een online archief bood 590 geheugenrapporten van voormalige gedwongen arbeiders die een belangrijk onderdeel van de geschiedenis vertegenwoordigen.