Rosja odlega się od Assada: czy postanowiona jest wojna domowa?

Rosyjski rząd oficjalnie zdystansował się od upadłego władcy syryjskiego Baszara al-Assada. Minister spraw zagranicznych Siergiej Lawrow powiedział, że Assad nie był w stanie rozwiązać licznych problemów społecznych w kraju. Wyjaśnił ponadto, że pogorszenie sytuacji w Syrii było częściowo spowodowane wówczas rządem. Do momentu obalenia 8 grudnia 2024 r. Rosja była aktywna wraz z Iranem jako siła ochronna Assada. Podczas wydarzeń zarówno Kreml, jak i Assad byli zaskoczeni szybkim postępem rebeliantów islamistycznych.

Po podboju Damaszku Assad przeleciał na wygnanie w Moskwie. Vladimir Putin powiedział, że zabezpieczenie Assada nie było postrzegane jako porażka dla rosyjskiego wojska. Lavrow podkreślił również, że wysokie oczekiwania Syryjczyków nie zostały spełnione w walce z międzynarodowym terroryzmem. Spędził część poczucia winy dla Stanów Zjednoczonych, ponieważ zajmował on surowcowy region w północno -wschodniej Syrii i wywierał presję na rząd Syrii poprzez sankcje.

Ofensywa błyskawiczna rebeliantów

Pod koniec listopada 2024 r. Rebelianci islamistyczni rozpoczęli ofensywę błyskawiczną przeciwko reżimowi Assad, co doprowadziło do podbicia dużych miast, w tym Damaszku. Ta ofensywa, która doprowadziła do wyjaśnienia wyzwolenia Damaszku w dniu 8 grudnia 2024 r., Zażądała ponad 500 ofiar śmiertelnych, z których wielu cywilów przez strajki lotnicze. Walki ofensywne były stosunkowo bezkrwawe i doprowadziły do ​​ogromnych ruchów ucieczki. Głównymi aktorami tej ofensywy byli Hayat Tahrir al-Sham (HTS) pod rządami Abu Mohammeda al-Julani i Syryjskiej Armii Narodowej (SNA) wspieranej przez Turcję.

Ofensywa rozpoczęła się w odpowiedzi na rosyjskie i syryjskie strajki powietrzne na infrastrukturę cywilną w Idlib i skorzystała z osłabienia zwolenników Assada i niezadowolenia w armii syryjskiej. HTS powiedział, żeby nie walczyć z armią syryjską, ale przeciwko reżimowi Assada. Przyszłe wyzwania dla Syrii polega na zabezpieczeniu praw wszystkich grup etnicznych i religijnych, szczególnie w północnej Syrii i na wybrzeżu, a także w radzeniu sobie z ciągłymi konfliktami i atakami izraelskimi, które destabilizują proces przejściowy.